De eerste keer dat ik met Berber de Epke Zonderland turnzaal binnenstapte, was ongemakkelijk. Overal stonden nek brekende turntoestellen en de vloer was zo schokabsorberend dat ik letterlijk geen vaste grond meer onder mijn voeten voelde. Zes sessies later stap ik er binnen met een gevoel van opgewekte nieuwsgierigheid naar wat voor onmogelijks Berber nu weer van mij gaat vragen.

De stress die ik ervaarde tijdens menwedstrijden was dermate dat ik overwoog er mee op te houden. Maar ik wist dat mijn spanning ook iets zei over hoe ik in het algemeen met de dingen omga. De keuze was: stoppen met mennen of coaching.

Berber is aardig, respectvol en observerend, ze gaf me ruimte én ze zette mij op een vriendelijke manier onder druk. Alles ging in etappes, we namen de tijd. De eerste keer was ik de rest van de dag bekaf, maar er was ruimte gekomen in mijn hoofd. Ik kreeg zoveel huiswerk als ik behappen kon. Het wonder gebeurde: het mennen veranderde. Niet alleen het trainen, ook de wedstrijden.

Voor de enorme rijstebrijberg die het leven (en het mennen) is, gaf ze mij een lepel waarmee ik me een weg kan banen. Omdat ik nu weet waar ik naartoe wil en hoe ik daar ga komen. Planmatig en behapbaar. Het trainen werd analytischer, gerichter en vooral ook: leuker. Binnenkort ga ik in de Z rijden. Ik kijk ernaar uit.